Aankomst en de eerste dag
Door: Wouter Gombert
05 Januari 2013 | Nepal, Kathmandu
Aangekomen op de luchthaven van Kathmandu, werd ik opgewacht door Marloes – de directrice van SPAK, haar vriend Bouddha en Sheranie, een medestagiaire. Na kennismaking met de taxi naar mijn kamer/appartement. Gelijk kunnen zien hoe het hier werkt met afdingen, is de prijs voor een taxi te hoog: doen alsof je wegloopt, en dan komen ze er vaak wel op terug. De keuze is er toch reuze.
De eerste grote 'shock' ivm Nederland is het verkeer. Totale chaos! De enige regel die ik kan ontdekken is dat je links moet rijden, verder kun je gewoon rijden, stoppen, parkeren, oversteken en inhalen wanneer het jou goeddunkt. Deze egocentrisch overkomende manier van auto en/of motor (die zijn er ook ontzettend veel) rijden, uit zich op verschillende manieren. Wanneer je in Nederland bijvoorbeeld een tegenligger aan ziet komen en je een obstakel voor je hebt (geparkeerde auto oid), heeft de ander voorrang. Hier in Nepal moet ik (wel als bijrijder maar toch) die vanzelfsprekendheid uitschakelen: de Nepalese verkeersdeelnemer ziet altijd wel een gaatje, of forceert er eentje, of rijdt zichzelf gewoon vast. Hierna moet iedereen maar weer zien hoe ze er weer uit komen. Bij veel auto's zijn de zijspiegels ook ingeklapt, omdat ze die toch niet gebruiken denk ik. De achteruitkijkspiegel is op de chauffeur gericht. Als je haar maar goed zit, zal de gedachte wel zijn. Men toetert ook als een malle, aldoor en zelfs op momenten dat er bijna geen kip voor ze rijdt. Het gevolg is een kriskras geheel waar de ringweg van Parijs niks bij is. Voor mijn eerste gevoel dus supergevaarlijk omdat niemand let op anderen, maar nu ik er langzaam maar zeker een beetje aan gewend raak moet ik wel zeggen dat ik nog geen ongeluk of aanrijding heb zien gebeuren. Ze toeteren wel hard, maar ze rijden me tot dusver nog niet over wanneer ik op straat loop. Dus dat is fijn.
Aangekomen bij mijn onderkomen voor komende tijd, liet Marloes de boel zien. Prima kamer, ietwat vieze badkamer, maar verder dik in orde. Ze vroegen of ik even rustig de boel wilde uitpakken en douchen, of dat ik gelijk mee wilde naar SPAK (School of Performing Arts Kathmandu). Ik dacht ik ken hier toch nog niks en dan moeten ze op me wachten, dus ik liet mijn mijn koffers achter en volgde gedwee – zelfs zonder ook maar naar de WC te zijn geweest – het gezelschap naar SPAK. Dit bleek zo'n 7 minuten lopen te zijn.
Daar aangekomen herkende ik het gebouw van de foto's. Dat scheelt weer. Op de benedenverdieping bevinden zich de lesruimtes, keuken en een badkamer. Boven zijn de slaapkamers van de docenten die in SPAK wonen, (er was geen plaats meer voor mij in de herberg, anders zat ik daar ook) een badkamer, het balkon, de trap naar het dakterras en het kantoor van de directrice. We liepen door naar het balkon waar de rest ons op zat te wachten. Ik maakte kennis met Emile, docent piano, door wie ik gelijk werd begroet met een hug. Ik maakte kennis met Sanna, een soort halve manager bij SPAK en taartenbakster, en Marjo, de moeder van Sanna die hier op bezoek was voor twee weken. De sfeer was gezellig en onder het genot van wat whisky-cola werden er vragen gesteld over hoe mijn reis was.
Daarna begaven we ons richting 'Thakali', een lokaal restaurant waar je lekker Nepalees kunt eten. Het zal niet voor niks zijn dat Nepal zo dicht bij China ligt, ook hier houden ze namelijk van pittig voedsel. Er werd mij de vraag gesteld of ik ook de traditie wilde volgen die er heerst als er een nieuwe SPAK-ker arriveert. Namelijk gelijk dezelfde avond uitgaan in Thamel, hét uitgaanscentrum in Kathmandu. De laatste vlucht heb ik de gelegenheid gehad om een beetje bij te slapen, wat mij bewoog om ja te zeggen. Ook het feit dat je dan gelijk weer wat nieuws ziet stond mij meer aan dan de eerste avond eenzaam in mijn kamertje te vertoeven. Dus ik ging mee. Met de taxi naar Thamel. Marloes (directrice) ging niet mee want die zou de volgende ochtend op vakantie.
Aangekomen in Thamel werd ik meegenomen naar een cocktail-bar, vervolgens naar een café om uiteindelijk de avond te besluiten door mijn eerste danspasjes in Nepal te zetten in de 'Fire Club'. Dit is één van de weinige bars die nog open is na 12 uur, omdat ze de politie omkopen. Best wel corrupt hier allemaal. Na ons 'visitée dansant' aan de Fire Club pakten we de taxi weer naar huis. (die overigens voor half Kathmandu doorcrossen maar drie- à vierhonderd Nepalese Rupees kost, is zo'n drie euro, ongeacht hoeveel inzittenden =)) Ondanks het feit dat de temperatuur rond het vriespunt ligt 's nachts, er geen verwarming is en mijn matras voelt alsof het bijna van hout is, sliep ik als een blok.
De eerste grote 'shock' ivm Nederland is het verkeer. Totale chaos! De enige regel die ik kan ontdekken is dat je links moet rijden, verder kun je gewoon rijden, stoppen, parkeren, oversteken en inhalen wanneer het jou goeddunkt. Deze egocentrisch overkomende manier van auto en/of motor (die zijn er ook ontzettend veel) rijden, uit zich op verschillende manieren. Wanneer je in Nederland bijvoorbeeld een tegenligger aan ziet komen en je een obstakel voor je hebt (geparkeerde auto oid), heeft de ander voorrang. Hier in Nepal moet ik (wel als bijrijder maar toch) die vanzelfsprekendheid uitschakelen: de Nepalese verkeersdeelnemer ziet altijd wel een gaatje, of forceert er eentje, of rijdt zichzelf gewoon vast. Hierna moet iedereen maar weer zien hoe ze er weer uit komen. Bij veel auto's zijn de zijspiegels ook ingeklapt, omdat ze die toch niet gebruiken denk ik. De achteruitkijkspiegel is op de chauffeur gericht. Als je haar maar goed zit, zal de gedachte wel zijn. Men toetert ook als een malle, aldoor en zelfs op momenten dat er bijna geen kip voor ze rijdt. Het gevolg is een kriskras geheel waar de ringweg van Parijs niks bij is. Voor mijn eerste gevoel dus supergevaarlijk omdat niemand let op anderen, maar nu ik er langzaam maar zeker een beetje aan gewend raak moet ik wel zeggen dat ik nog geen ongeluk of aanrijding heb zien gebeuren. Ze toeteren wel hard, maar ze rijden me tot dusver nog niet over wanneer ik op straat loop. Dus dat is fijn.
Aangekomen bij mijn onderkomen voor komende tijd, liet Marloes de boel zien. Prima kamer, ietwat vieze badkamer, maar verder dik in orde. Ze vroegen of ik even rustig de boel wilde uitpakken en douchen, of dat ik gelijk mee wilde naar SPAK (School of Performing Arts Kathmandu). Ik dacht ik ken hier toch nog niks en dan moeten ze op me wachten, dus ik liet mijn mijn koffers achter en volgde gedwee – zelfs zonder ook maar naar de WC te zijn geweest – het gezelschap naar SPAK. Dit bleek zo'n 7 minuten lopen te zijn.
Daar aangekomen herkende ik het gebouw van de foto's. Dat scheelt weer. Op de benedenverdieping bevinden zich de lesruimtes, keuken en een badkamer. Boven zijn de slaapkamers van de docenten die in SPAK wonen, (er was geen plaats meer voor mij in de herberg, anders zat ik daar ook) een badkamer, het balkon, de trap naar het dakterras en het kantoor van de directrice. We liepen door naar het balkon waar de rest ons op zat te wachten. Ik maakte kennis met Emile, docent piano, door wie ik gelijk werd begroet met een hug. Ik maakte kennis met Sanna, een soort halve manager bij SPAK en taartenbakster, en Marjo, de moeder van Sanna die hier op bezoek was voor twee weken. De sfeer was gezellig en onder het genot van wat whisky-cola werden er vragen gesteld over hoe mijn reis was.
Daarna begaven we ons richting 'Thakali', een lokaal restaurant waar je lekker Nepalees kunt eten. Het zal niet voor niks zijn dat Nepal zo dicht bij China ligt, ook hier houden ze namelijk van pittig voedsel. Er werd mij de vraag gesteld of ik ook de traditie wilde volgen die er heerst als er een nieuwe SPAK-ker arriveert. Namelijk gelijk dezelfde avond uitgaan in Thamel, hét uitgaanscentrum in Kathmandu. De laatste vlucht heb ik de gelegenheid gehad om een beetje bij te slapen, wat mij bewoog om ja te zeggen. Ook het feit dat je dan gelijk weer wat nieuws ziet stond mij meer aan dan de eerste avond eenzaam in mijn kamertje te vertoeven. Dus ik ging mee. Met de taxi naar Thamel. Marloes (directrice) ging niet mee want die zou de volgende ochtend op vakantie.
Aangekomen in Thamel werd ik meegenomen naar een cocktail-bar, vervolgens naar een café om uiteindelijk de avond te besluiten door mijn eerste danspasjes in Nepal te zetten in de 'Fire Club'. Dit is één van de weinige bars die nog open is na 12 uur, omdat ze de politie omkopen. Best wel corrupt hier allemaal. Na ons 'visitée dansant' aan de Fire Club pakten we de taxi weer naar huis. (die overigens voor half Kathmandu doorcrossen maar drie- à vierhonderd Nepalese Rupees kost, is zo'n drie euro, ongeacht hoeveel inzittenden =)) Ondanks het feit dat de temperatuur rond het vriespunt ligt 's nachts, er geen verwarming is en mijn matras voelt alsof het bijna van hout is, sliep ik als een blok.
-
03 Februari 2013 - 16:47
Arjen:
Hee Gombert!
Klinkt als een goed begin van een waardevolle ervaring!
Erg leuk om te lezen wat je allemaal hebt beleefd die eerste dagen in het verre oosten.
Veel succes met je stage, zeker in deze beginfase. Maak er wat van, en geniet!
Groetjes, Arjen
ps: Wat heb je een prettige schrijfstijl! Je gevoel voor humor weet je zelfs in je reisverslag uit te drukken! -
03 Februari 2013 - 19:25
Anna:
Hee Wouter! Leuk om wat van je te lezen! :) Groetjes, Anna -
03 Februari 2013 - 19:36
Martine:
Hoi Wouter!
Leuk om te lezen waar je zoal mee bezig bent daar! Volgens mij ga jij je daar wel even vermaken! Een keer een nieuwe uitdaging zo :). Ik wens je nog veen (leer)plezier daar en kijk al uit naar je volgende verslagje ;)
Liefs Martine
-
03 Februari 2013 - 20:18
Heleen B:
He Wouter!
Wat leuk om wat van je te lezen en een paar fotogies te zien!
Het klinkt allemaal goed en leuk, dus geniet er vooral van!
Groeten,
Heleen -
03 Februari 2013 - 21:09
Dick En Talina:
Ha die Wouter,
Leuk om iets van je te horen! Had je wel eerder gevlogen of was dit de eerste keer?
De reis heb je iig achter de rug en ja kinderen (vooral pubers) zijn soms irritant.
De school ziet er wel verzorgd en netjes uit, maar het lijkt wel gewoon zomer? Hoe warm is overdag? Jammer dat je geen foto van de eerste danspasjes hebt ;-)
Heel veel plezier daar, geniet ervan en we zien uit naar je volgende verslag.
Groet, Dick en Talina -
04 Februari 2013 - 08:53
:
Bedankt voor jullie reacties, leuk!
@ Dick en Talina: ik heb 2x eerder gevlogen, 1x naar Mallorca en 1x in Tsjechië met een klein rammelbakje waar maar 3 personen in konden ;)
Het is hier overdag nu zo'n 19-23 graden, vanaf een uurtje of 4/5 wordt het kouder tot zo'n 8 graden denk ik. Kortom, ik ben lekker de winter aan het omzeilen :) -
04 Februari 2013 - 09:00
Wouter:
Hee Wout, ik was je facebook al in de gaten aan het houden, leuk om dit te lezen!
Ben benieuwd naar je volgende verhaal. Eerst maar even wat avonturen verzamelen en genieten:)
X Nynke -
04 Februari 2013 - 21:30
Naomi:
Leuk verhaal Wouter!! =D
Succes en geniet ervan! Ben super benieuwd naar de rest van je ervaringen!! -
05 Februari 2013 - 01:45
Meneer Huttemans:
joooo wouter,
Super nice om even wat van je te lezen, ben benieuwd naar meer verhalen!
Als ik het zo lees zie ik het al helemaal voor me en krijg ik zelf bijna zin om naar nepal te gaan!
zet maar weer snel een update erop ! ;) -
05 Februari 2013 - 13:52
Roel:
He Wouter,
Leuk om te lezen. Je verhalen over het verkeer in Kathmandu doen me denken aan m'n tijd in Dhaka (Bangladesh), daar was het precies zo. Je staat ervan te kijken dat het zo'n total chaos kan zijn en er toch niet overal ongelukken gebeuren.
Groeten, veel plezier!
Roel S. -
05 Maart 2013 - 14:58
Ronald Gombert:
He woutje,
Beetje laat maar zoals je weet had ik veel te regelen, maar het wachten is voor ons beloond met een permanente verblijfsvergunning voor Annabel dus ik denk vertel je eerst ons geweldige nieuws.
Ondanks het fantastische nieuws blijft de drukte maar doorgaan en moeten we met inburgeren en werk voor Annabel nu weer extra dingen regelen maar je hoord mij niet meer klagen.
Goed om te horen dat je veilig bent aangekomen en dat je goed bent opgevangen, is toch altijd ff wennen.
Ik wist niet dat het zo chaotisch was in het verkeer lijkt me wel lastig maar ook wel een keer lachen want hier schiet het vaak ook niet op in het verkeer, Wel leuk om te stappen daar ? en de mensen zijn wel gastvriendelijk of niet ?
Hoop dat het leerzaam en leuk tegelijk is en dat je nog een leuke tijd mag hebben daar je bent nu net over de helft toch dus ik denk dat je ondertussen wel een beetje gewend bent.
Is het een land waar je weer een keer naar toe zou gaan voor een goeie vakantie of niet ? want hier is het nu al rond de 15 graden met zonnetje heerlijk zo.
Doe ze de groeten daar maar van je oudste broer en hoop dat je nog een leuke tijd mag hebben.
Zie je snel en zal in de gaten houden hoe het je verder afgaat.
Groetjes Ronald en Annabel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
